Khalifah Harun ar-Rasyid kelihatan gembira selepas mendengar hujah
Imam Syafie. Baginda terbuka hati untuk membebaskan beliau. Beliau
diberi penghormatan untuk duduk di samping baginda
Baginda kemudian meminta Imam Syafie memberikan pendapat dan
nasihat berkaitan beberapa masalah berkaitan dengan ayat al-Quran.
Imam Syafie memberikan pendapat bernas dan selepas itu beliau dibebaskan daripada segala tuduhan. Khalifah Harun cuba memberikan hadiah kepada Imam Syafie sebanyak dua dinar, tetapi beliau menolaknya dengan baik.
Tindakan itu menguatkan lagi kebenaran Imam Syafie bahawa segala
tuduhan yang dilemparkan ke atasnya adalah palsu belaka. Sebenarnya
Imam Syafie seorang lelaki yang tampan. Badannya tinggi serta lehernya
jinjang. Warna kulitnya pula kemerah-merahan. Beliau seorang yang
kemas kerana sentiasa berpakaian bersih, fasih berkomunikasi dan banyak
membuat kebaikan.
Sifatnya sempurna, menjaga tutur kata, berbudi
pekerti mulia, bersopan-santun dan sangat disukai ramai. Tash Kubra
Zadah dalam kitabnya Miftah as-Sa’adah berkata:
“Ulama daripada kalangan ahli fiqah, usul, hadis, bahasa, tata bahasa dan lainnya sepakat mengenai amanah, adil, zahid, warak, takwa, pemurah, baik tingkah laku dan tinggi budi pekerti yang wujud dalam diri Imam Syafie.”
Imam
Syafie tidak suka ucapan tidak baik terhadap sesama manusia. Pernah
suatu hari, ada seorang mengeluarkan perkataan kotor terhadap seorang
alim dan beliau menegur orang itu dengan katanya:
“Bersihkanlah pendengaranmu daripada mendengar perkataan yang keji, sebagaimana engkau membersihkan lidahmu daripada mengeluarkan perkataan keji dan kotor.
“Seseorang yang hodoh dan keji selalu menumpahkan kekejiannya itu untuk mengisi kebersihanmu. Jika engkau jawab dengan kekejian pula, engkau akan berbuat keji sebagaimana perbuatan orang yang keji itu.”
Beliau juga seorang yang menjaga maruah. Yahya bin Ma’in pernah berkata:
“Jika dusta itu harus, nescaya tentulah Syafie menahan daripada berdusta kerana menjaga maruah.”
Mengenai kehidupan berkeluarga,
dikatakan Imam Syafie berkahwin dengan Hamidah binti Nafi’ bin Anbasah
bin Amr bin Uthman bin Affan.
Daripada perkahwinan ini beliau
dikurniakan tiga anak, seorang putera dan dua puteri iaitu Abu Uthman
Muhammad, menjadi kadi di bandar Halab, Syria manakala puterinya,
Fatimah dan Zainab.
Beliau memakai sebentuk cincin yang tertulis padanya “Cukuplah Allah sebagai kepercayaan bagi Muhammad bin Idris.” Imam Syafie gemar mengembara dari satu tempat ke tempat lain.
Selain Yaman dan Makkah, beliau pernah mengunjungi Kufah, Basrah,
Baghdad dan Mesir.
Pengembaraan beliau membantu meningkatkan ilmu.
Malah, ia juga
memberi peluang kepada beliau mengikuti perbahasan dan pertukaran
fikiran dengan ulama lain antaranya ulama mutakallimin, falsafah, fiqah
dan hadis. Itulah antara faktor membentuk ilmu pengetahuan Imam
Syafie. Beliau berkata:
“Sesiapa mempelajari al-Quran, maka tinggilah ilmunya. Sesiapa yang menulis hadis, kuat dan kukuhlah hujahnya. Sesiapa yang berbincang mengenai hukum fiqah, maka dia menjadi bijak.‘Sesiapa yang mengambil berat mengenai adab dan budi pekerti, maka budi bahasanya menjadi lembut dan halus. Sesiapa yang memikirkan mengenai ilmu kira-kira (matematik) akalnya akan berkembang dan sesiapa yang tidak menjaga kehormatan dirinya, ilmunya tidak akan memberi suatu faedah.”
Guru beliau ramai sama ada di Makkah, Madinah mahupun di
Yaman. Di Mesir antara gurunya ialah seorang wanita bernama Sayidah
Nafisah binti Hasan bin Zaid bin Hasan bin Ali.
Ketokohan gurunya itu
dikatakan mengalahkan ulama lelaki. Imam Syafie amat mengagumi gurunya
itu, lebih-lebih lagi beliau sangat alim dan berketurunan Rasulullah
SAW. Beliau belajar dengan guru wanitanya itu dari belakang tabir, bukan
secara mendepani muka.