Banyak kekeliruan ditimbulkan
sama ada secara sengaja atau tidak, mengenai persoalan tiada paksaan dalam
agama. Masalah ini berlaku apabila mereka yang tiada kefahaman memandai-mandai
berbicara mengenai agama hingga menimbulkan pelbagai salah faham kepada
masyarakat awam.
Golongan liberal yang mendokong
fahaman pluralisme gemar memetik firman Allah SWT dalam Surah al-Baqarah, ayat
256, yang bermaksud “tiada paksaan dalam agama.” Ayat
itu dijadikan hujah agama tidak boleh dipaksakan ke atas sesiapa.
Ayat ini menurut mereka memberi
erti bahawa sesiapapun boleh memilih untuk menganuti mana-mana agama ataupun
menukar agama dengan sesuka hati. Oleh itu, mereka berpandangan, tidak sepatutnya
wujud undang-undang khusus yang menghalang orang Islam murtad atau berkahwin
dengan pasangan berlainan agama.
Orang Islam di negara ini, dalam
erti kata lain dinafikan kebebasan mereka dalam soal beragama, sedangkan hak
itu dijamin dalam ayat di atas. Apakah yang sebenarnya dimaksudkan oleh ayat
ini?
Terdapat tiga persoalan yang perlu dihuraikan iaitu agama, paksaan dan
kebebasan.
Prof Syed Muhammad Naquib
al-Attas dalam Islam: Faham Agama dan Asas Akhlak, menjelaskan ayat itu bukan
saja bererti kita tidak boleh memaksakan agama ke atas orang lain bahkan ke
atas diri sendiri pun tidak seharusnya ada paksaan kerana agama seharusnya
diamalkan dengan sukarela, sungguh hati, tanpa rasa enggan dan benci.
Beliau menghuraikan dengan lebih
lanjut bahawa ‘agama’ yang antara lain memberi erti ‘penyerahan’ memungkinkan
dua jenis penyerahan yang dibuat secara rela dan yang dibuat secara terpaksa
atau enggan.
Ayat di atas menegaskan bahawa
Allah tidak menerima penyerahan yang dibuat secara terpaksa atau dibenci.
Walaupun semua agama pada
dasarnya mendakwa melakukan penyerahan diri, akan tetapi haruslah kita ingat
tidak semuanya melakukannya menurut cara dan kaedah yang dikehendaki Allah.
Di sinilah terletaknya perbezaan
paling asasi antara agama Islam dengan agama lain. Islam mendakwa hanya dialah
satu-satunya penyerahan yang dimaksudkan manakala agama lain adalah penyerahan
yang terpaksa kerana tidak mahu mentaati perintah Allah disampaikan RasulNya.
Penyerahan sebegini tidak diterima oleh Allah selama-lamanya.
Jika kita selidiki dan
perhatikan, sebahagian daripada apa yang dinamakan agama hanyalah kumpulan
ajaran pendeta dan bijak pandai yang lebih layak digelar falsafah, tidak
berpandukan kepada ajaran rasul utusan Allah.
Sebahagian lain seperti yang ditunjukkan
agama Ahli Kitab, adalah campur aduk antara ajaran rasul terdahulu dengan adat
resam, gubahan kaum dan bangsa manusia yang dinamakan kebudayaan.
Kedua-dua bentuk agama tidak
boleh dinamakan agama dengan erti kata penyerahan yang rela tanpa paksaan
kerana penganut agama berkenaan sebenarnya tidak menyerah diri kepada kehendak
Allah sebaliknya mereka mencipta penyerahan tanpa mendapat perakuan dan pengesahan
Allah.
Penyerahan sedemikian yang
dimaksudkan dengan penyerahan yang terpaksa atau kekufuran disebabkan
keengganan menerima kebenaran setelah mengetahuinya sebagai kebenaran.
Maka paksaan yang dimaksudkan
dalam ayat ini hanya berlaku kepada penganut agama lain. Paksaan tidak berlaku
kepada penganut agama Islam kerana telah nyata ilmu mengenai kebenaran dan
kebaikannya berbanding agama lain.
Dengan sebab itu asas kepada
akidah Islam adalah ilmu. Setiap Muslim tidak kira lelaki mahupun perempuan
diwajibkan menuntut ilmu atas pegangan bahawa manusia berupaya mencapai ilmu
mengenai hakikat sesuatu dan berupaya membezakan kebenaran daripada kebatilan.
Pendukung fahaman pluralisme
tentu saja akan membantah kenyataan ini kerana mereka sememangnya mengingkari
kemutlakan ilmu dan kebenaran. Penafian terhadap kebenaran Islam tidak mungkin
dilakukan tanpa terlebih dulu menafikan asasnya, yakni ilmu.
Justeru, kaum pluralis mengajar
terdapat lebih daripada satu kebenaran mengenai sesuatu perkara, iaitu mereka
mengisbatkan berbilang-bilang kebenaran dan setiap satu adalah sama sah serta
sama benar dengan yang lain.
Apabila dikenakan kepada agama,
pluralisme menganjurkan agama yang berbagai itu dianggap sama benar, sama tidak
lengkap secara bersendirian dan oleh itu masing-masing saling memerlukan demi
melengkapi satu sama lain.
Andaian kaum pluralis bahawa
agama itu semuanya adalah ciptaan manusia dan oleh itu tiada agama yang lebih
baik atau lebih benar daripada yang lain.
Sudah tentu kita membantah
tanggapan ini kerana ia tanggapan yang salah datang daripada kejahilan. Agama
Islam tidak boleh disamakan dengan agama lain kerana menyamaratakan agama Islam
dengan agama lain hanya menunjukkan kejahilan orang yang melakukannya.
Sumber: Berita Harian